گفت : دلم گرفته . از خودم دل خورم. اصلا حالم خوش نیست. گفتم همین جوری ؟
گفت نه. با حسن باقری بحثم شد. داغ کردم. چه می دونم ؟ شاید بهاش بلندحرف زدم. نمی دونم. عصبانی بودم. حرف که تموم شد فقط بهم گفت مهدی من با فرمانده هام این جوری حرف نمی زنم که تو با من حرف می زنی. دیدم راست می گه. الان دو سه روزه کلافم. یادم نمی ره.
شاگرد مغازه ی کتاب فروشی بودم. حاج آقا گفت : می خواهیم بریم سفر. تو شب بیا خونه مون بخواب. بد زمستانی بود. سرد بود. زود خوابیدم. ساعت حدود دو بود. در زدند. فکر کردم خیالاتی شده ام. در را که باز کردم، دیدم آقا مهدی و چند تا از دوستانش از جبهه آمده اند. آن قدر خسته بودند که نرسیده خوابشان برد. هوا هنوز تاریک بود که باز صدایی شنیدم. انگار کسی ناله می کرد. از پنجره که نگاه کردم، دیدم آقا مهدی توی آن سرمای دمِ صبح، سجاده انداخته توی ایوان و رفته به سجده.
خاطره از شهید مهدی زین الدین
دو سه روزی بود می دیدم توی خودش است. پرسیدم : چته تو ؟ چرا این قدر تو همی ؟
