فرزنداني لوس و تنبل
داستانك1:
معلمي تعريف مي كرد: فرّاش مدرسه مريض شد . و من به بچه ها گفتم ، بياييم براي كمك به او كلاسمان را تميز كنيم
چند روز بعد از طرف حراست مرا به خاطر اين كار توبيخ كردند
بعد معلوم شد پدر يكي از بچه ها شكايت كرده و گفته : ما ماليات مي دهيم كه بچه هايمان كار نكنند . مگر ما پيامبريم كه غم امت بخوريم؟!!!
داستانك 2:
دانش آموزي به نام محمود؛ وقتی میبیند فراش مدرسه دست تنها باید کلی کلاس را جارو و نظافت کند،تصمیم میگیرد کمکش کند
دیرتر از همه ی همکلاسیاش به خانه مي رود
وقتی دلیل تاخیرش را توضیح ميدهد ، پدرش خوشحال مي شود و او را تشویق مي كند
فكر مي كنيد! آن دانش آموز داستان اول ؛ در بزرگي چه شخصي مي شود
انساني طلبكارِ تنبلِ مرفهِ لوس
اما دانش آموز داستان دوم؛ انساني با احساس مسئولیت ... حس نوعدوستی ... عدم تاثیر پذیری ازهم کلاسیان بی تفاوت ... انساني ايثارگر
همان روحیه ، که با تشویق خانواده در وجود آن دانش آموز نهادینه شد ، او را به میدان خطر و جبهه ها کشاند و بدون توجه به همکلاسیهای بی تفاوت ، درغربت به جبهه رفت
آري آن دانش آموزِ داستانِ دوم ؛ سردار رشيد اسلام شهيد محمود كاوه بود كسي كه در سن 21 سالگي ؛ فرماندهي تيپ ويژه شهدا ؛ يعني مهمترين تيپ سپاه در دوران جنگ را به عهده مي گيرد و در سن 25 سالگي فرمانده ي لشگر مي شود تا جايي كه مقام معظم رهبری درباره این یگان و شهید کاوه فرمودند: تیپ ویژه شهدا که ایشان فرماندهی‌اش را برعهده داشتند یکی از واحدهای کارآمد ما محسوب می‌شد. … او در عملیات گوناگون شرکت داشت و کارآزموده میدان جنگ شده بود. از لحاظ نظم، اداره واحد، مدیریت قوی، دوستی و رفاقت با عناصر لشکر، از لحاظ معنوی، اخلاق، ادب، تربیت، توجه و ذکر، یک انسان جوان، اما برجسته بود. … این جوان (شهید کاوه) جزو عناصر کم‌نظیری بود که او را در صدد خودسازی یافتم. حقیقتاً اهل خودسازی بود، هم خودسازی معنوی و اخلاقی و تقوایی و هم خودسازی رزمی.
آیا امروز در زندگی نمیتوان رهرو کاوه بود و اهل خودسازي، آيا نمي شود به دیگرانی که بی تفاوتند، نگاه نکرد !؟ و وظیفه را درغربت انجام داد !؟ آیا کاوه فقط الگوی میدان جنگ است ؟! یا الگوی چگونه زیستن هم میتواند باشد ؟!
مدیر بی کفایت
شهری در کنار پایتخت ایران با مسئولیت های دو روزه اینجا ایران کوچک شهر کرج است
ادامه گردش مالی هیئت کلیک کنید
طبق لینک بالا در مورد بودجه 3.000.000 تومانی که اختصاص داده شده برای هیأت محبین المهدی (عج) و حالا برای صدور چک هیأت مذکور مانع تراشی می کنند.
طبق پیگیری های بعدی در مورد نامه 313003 مورخ 96/02/06 که به دکتر باغستانی در جهت مساعدت مالی زده شده بود و نامه 5 امضاء شورای شهر قبل را به شماره نامه 4/46/96/1845 مورخ 96/04/25 موفق به دریافت نامه شدیم طبق پیگیری های لازم که به شهرداری منطقه 9 کرج ارجا شد بعد از پیگیری های متعدد از شهرداری مذکور در تاریخ 96/11/24 از سوی اعتبارات منطقه نامه فاقد اعتبار خوانده شد که طی نامه ای در مورخ 97/11/25 به شماره 313007 به دفتر آقای سلیم نژاد مسئول کمیسیون فرهنگی شورا شهر زده شد که بعد از ارجا به دفتر ریاست در تاریخ 96/12/03 با دستور آقای دکتر نبیونی ریاست محترم شورای شهر کرج به مشاور حقوقی خود آقای بخشی زاده را پیگیر امور این هیئت کردند و بعد از پیگیری های متعدد و گم شدن برخی اسناد در شورا شهر و پیگیری های مجدد از اتوماسیون هیئت در تاریخ 97/04/16 طی نامه ای به شماره 5/10/5/97/802 (41310) به مهندس احمدی نژاد سرپرست سابق شهرداری کرج در جهت واریز این بودجه نامه نگاری شده است و در تاریخ 97/05/21 به شماره 26706 نامه ای از سوی شهرداری مرکز برای مدیریت منطقه 9 ارسال گردید که بعد از پیگیری های متعدد در مورخ 97/06/20 مدیریت این منطقه از پرداخت این بودجه امتناع کرده و به گفته مدیریت منطقه برای دادن این بودجه نیاز به مصوبه می باشد که بعد از پیگیری های لازم از شورا گفته شده است که باید مدیریت منطقه لایحه را به ما بدهند تا برای مصوب کردن آن به شورای شهر کرج ارجاء دهیم .
حالا ما منتظر مدیریت منطقه جناب آقای حق محمدلو هستیم تا دستورات لازم را ارجا دهند ...
حالا اگر شهرداری به دنبال گرفتن پول از مردم بود در جهت برخی امور اعم از خلافی ساختمان و ماده صد و... آیا انقدر طول می کشید مشکل شهر کرج کجاست که اینگونه امور اداری طول می کشد و بعد از گذشت مدتی دستورات خود را نیز قبول ندارند ؟
آیا مسئولین کرج در روز قیامت پاسخگو مکتب امام حسین (ع) هستند ؟
آیا مسئولین عکس شهدا را می بینند و عکس شهدا عمل می کنند ؟
آیا مسئولین شهری هنوز احساس مسئولیت دارند ؟
آیا مسئولین می توانند جواب خون شهدا را بدهند ؟
و در ادامه مطلب ...
حضرت على بن موسى الرضا عليهالسلام - در روز يازدهم ذيقعده سال 148 هجرى ديده به جهان گشود . مادر او بانويى با فضيلت بنام «تُكْتَمْ» بود كه پس از تولد حضرت، از طرف امام كاظم عليهالسلام -«طاهره» نام گرفت.
كنيه او «ابوالحسن» و لقبش «رضا» است. او پس از شهادت پدر بزرگوارش در زندان بغداد (در سال 183 هجرى) در سن 35 سالگى عهدهدار مقام امامت و رهبرى امّت گرديد.
مدت امامت آن حضرت بيست سال بود كه ده سال آن معاصر با خلافت «هارون الرشيد»، پنج سال معاصر با خلافت «محمد امين»، و پنج سال آخر نيز معاصر با خلافت «عبدالله المأمون» بود.
امام تا آغاز خلافت مأمون در زادگاه خود، شهر مقدس مدينه، اقامت داشت، ولى مأمون پس از رسيدن به حكومت، حضرت را به خراسان دعوت كرد و سرانجام حضرت در ماه صفر سال 203 هجرى قمرى (در سن 55 سالگى) به شهادت رسيد و در همان سرزمين به خاك سپرده شد.
از سال 183 هجرى كه پيشواى هفتم حضرت موسى بن جعفر عليهماالسلام - در زندان بغداد به دستور هارون مسموم شد و از دنيا رفت، امامت پيشواى هشتم به مدت ده سال در دوران حكومت وى سپرى گرديد.
اين مدت، در آن عصر اختناق و استبداد و خودكامگى هارون، دوران آزادى نسبى و فعاليت فرهنگى و علمى امام رضا عليهالسلام - به شمار مىرود، زيرا هارون در اين مدت متعرض امام نمىشد و حضرت آزادانه فعاليت مىنمود، ازينرو شاگردانى كه امام تربيت كرد و علوم و معارف اسلامى و حقايقى از تعليمات قرآن كه حضرت در حوزه اسلام منتشر نمود، عمدتاً در اين مدت صورت گرفت.
شايد علت مهم اين كاهش فشار از طرف هارون، نگرانى وى از عواقب قتل امام موسى بن جعفر عليهالسلام - بود، زيرا گرچه هارون تلاش فراوانى به منظور كتمان اين جنايت به عمل آورد، اما سرانجام جريان فاش شد و موجب نفرت و انزجار مردم گرديد و هارون كوشش مىكرد خود را از اين جنايت تبرئه سازد. گواه اين معنا اين است كه هارون به عموى خود «سليمان بن ابى جعفر»، كه جنازه آن حضرت را از دست عمله ظلم وى گرفته با احترام به خاك سپرد، پيغام فرستاد كه: «خدا سندى بن شاهك را لعنت كند، او اين كار را بدون اجازه من انجام داده است»!
مؤيد ديگر اين معنا اظهارات هارون در پاسخ «يحيى بن خالد برمكى» در مورد على بن موسى عليهالسلام - است، يحيى (كه قبلاً نيز درباره امام كاظم عليهالسلام - بدگويى و سعايت كرده بود) به هارون گفت:
پس از موسى بن جعفر اينك پسرش جاى او نشسته و ادعاى امامت مى كند (گويا نظر وى اين بود كه بگويد بهتر است از هم اكنون على بن موسى عليهالسلام - تحت نظر مأموران خليفه قرار گيرد!)
هارون (كه هنوز قتل موسى بن جعفر را فراموش نكرده بود و از عواقب آن نگران بود)، پاسخ داد:
آنچه با پدرش كرديم كافى نيست؟ مىخواهى يكباره شمشير بر دارم و همه علويّين را بكشم؟!
خشم هارون، در باريانش را خاموش ساخت و ديگر كسى جرأت نكرد در باره آن حضرت به سعايت بپردازد.
على بن موسى با استفاده از اين فرصت در زمان هارون، علناً اظهار امامت مىكرد و در اين مورد بر خلاف پدران بزرگوارش تقيه نداشت، تا آنجا كه بعضى از مخلصان و دوستان آن بزرگوار، او را برحذر مىداشتند و امام عليهالسلام - به آنان اطمينان مىداد كه از سوى هارون آسيبى به وى نخواهد رسيد!
صفوان بن يحيى مىگويد: چون امام ابو ابراهيم موسى بن جعفر عليهالسلام - در گذشت و على بن موسى الرضا عليهالسلام - امر امامت و خلافت خود را آشكار ساخت، به حضرت عرض شد:
شما امر بزرگ و خطيرى را اظهار مىداريد و ما از اين ستمگر (هارون الرشيد) بر شما مىترسيم.
فرمود: او هرچه مىخواهد كوشش كند، او را بر من راهى نيست.
نيز از محمد بن سنان نقل شده كه: به ابى الحسن على بن موسى الرضا - عليهالسلام - در ايام خلافت هارون عرض كردم:
شما امر خلافت و امامت خود را آشكار ساخته به جاى پدر نشستهايد، در حالى كه هنوز از شمشير هارون خون مىچكد!!
فرمود: مرا گفتار پيامبر اكرم 6 نيرو و جرأت مىبخشد كه فرمود: اگر ابوجهل توانست مويى از سر من كم كند بدانيد من پيامبر نيستم، و من به شما مىگويم: اگر هارون مويى از سر من گرفت بدانيد من امام نيستم!!
